من وقتی تازه وارد جوانی شده بودم عاشق شدم
وبعد از یک سال آن عشق را از دلم بیرون کردم چون از سمت من بود و او هیچوقت نفهمید که من عاشقش بودم
سالها گذشت حس میکردم عاشق شدم او را با تمام وجود دوستش داشتم
و با نبودنش آن عشق در من خشکید و پایان دادم به آن عشق
و اما این روزها حس میکنم عاشق شدم و این بار متفاوت تر حس میکنم تمام وجودم را عشق گرفته
هرچقدر که از طول عمرم میگذرد این حس عشق در وجودم پر رنگ تر می شود ولی با آدم های متفاوت
خوب که فکر میکنم اصلا شرمگین نیستم از این که بارها حسی در وجودم بوده که نامش را عشق گذاشتم، من در همان لحظه که عاشق بودم تمام حسم را گذاشته ام به مای آن عشق و تمام آن لحظات فکر میکردم که عاشقم هرچه که پخته تر می شوم حس میکنم عشق های قبلی چقدر در برابر این عشق تازه کمرنگ بوده
نمیدانم سالهای آینده باز هم میتوانم شخص جدیدی به عشق هایم اضافه شود یا نه ولی میدانم عشق وجود خواهد داشت
اما یک چیز را در خودم خوب میدانم تا عاشق خودم نباشم نمیتوانم عاشق شخص دیگری شوم...من عاشق میشوم تا زندگی جریان داشته باشد و در نهایت میرسم به هیچ
بخواهم صادقانه بگویم از دیدگاه من عشق به شخص ِمقابل وجود ندارد بلکه آن عشق به خود است برای جریان زندگی برای امید
شاید سالها بعد دیدگاه من از عشق تغییر کند اما این را خوب میدانم که از چیزی که الان فکر میکنم شرمگین نخواهم بود چون من دیدگاه الانم این است و قطعا سالها بعد دیدگاه من تغییر خواهد کرد زمان و شرایط خیلی چیزها را تغییر میدهد خیلی چیزها را.....
#نوشته های _من

 

به رسم هرسال تولدم
خصوصی هایی که فرستاده بودین از خیلی وقت پیش هیچکدومو ندیده بودم که پرید
چخبر از این روزهای تان ؟! از خانه نشینی هایتان؟!
اصلا منو یادتون هَس؟

 

Salam cheturid ??